sikur kjo zemer te kishte fjal e te kishte goje,
do ulej kembkryq dhe do fillonte te tregoj,
per historin qe nga nje gjum i gjat e zgjoi,
ne fakt nuk eshte histori po eshte ndjenj eshte dashuri...
do tregonte per ate njeri qe e rrembeu nga kjo zbrazeti,
per ate njeri qe fort e perqafoi dhe i dha ngrohtesi,
se di sa do zgjas kjo jete se si do te shkoj ne te vertet,
por dicka di me siguri, qe ti je i vetmi dhe i pazevendsueshmi dashuri...
shum pak te kam pare, por sa shum te njoh,
shum pak te kam prekur, por sa shum te ndjej,
shum larg te kam, por sa afer te mbaj,
shum deshira kam, por ti je endrra e vetme qe shikoj...
ndonejehr dhe jeta qe jeton te duket e pavlere,
cdo gje qe te rrethon te duket si e mjer,
nderkohe qe enderron per ate qe kaq shum deshiron,
zoti te ve bllok dhe te thot ...
rri dhe mendon, syri te loton, zemra te gulcon,
vall pse kjo jete kaq pak te ofron?
cfare duhet te besh, te pranosh burgimin perjete?
apo vall ka ndonje shpres qe te marresh vendime vete?
ndoshta duhet te te kerkoj ndjes,
per keto fjal qe leshoj e pyes,
se pergjigjen qe te dy e dim,
duhet te vrasim me cdo kusht vetmin...
ajo qe une ndjej dhe kuptoj nga gjithcka,
eshte qe rreth e rrotull vetes asgje me nuk ka,
gjith kjo bote eshte zvogeluar kaq shume,
sa ne rrethin e saj jemi vetem TI e UNE...
cdo momenet qe me kalon dicka prej teje me kerkon,
nje her kerkon syrin te te shikoj,
nje her kerkon zerin te ta degjoj,
nje her me kerkon trupin te ta pushtoj,
gjithmon me kerkon buzen te ta kafshoj...
mungesa tende me shkatron...
mungesa tende me terbon...
dhe syri gjithmon vajton...
prania tende me gezon...
prania tende me tjeterson...
prania tende vetem me lumturonnnnnnnnn...
5 min sikur te te kem ne dite,
me mjaftojne qe te me kthehet erresira ne drit,
2 vjet i lidhur me dike ,
dhe ndihesh si askushi kur vete ne mbremje ne shtepi...
e ja pra kjo eshte jeta qe jetojme,
ngrem duart lart dhe cdo gje dorezojme,
ulim koken posht dhe cdo gje pranojme,
e vetmja gje qe ngelet eshte qe zemren te rrahi ta lejojme...
jan dy zjarre te fuqishme qe mes tyre luftojne,
njeri dergon flaken sa me shum te te perveloj,
dhe tjetri leshon flaken sa me shum te te ngroj,
mjer ai qe eshte ne mes, , dhe nuk e di se cila flak do e vdes...
them per ate person qe eshte i mjer,
sepse eshte si shiu qe nuk di ku do bjer,
makar pika e shiut te kishte timon,
se e dinte vet pastaj lulen e kujt lulezon...
por ja qe ZOTI ishte gje e zgjuar,
e beri piken ashtu te vogel te urdheruar,
qe te mos kishte fuqi te merrte rrugen e perpjet,
dhe ti bente ligjet ashtu sic donte vet...
megjithat ZOTI nje shteg e ka lejuar,
jo per njerzit e nderuar dhe te zgjuar,
por per njezit qe vertet jan dashurruar,
qe falen per kete ndjenj dhe kurr skan per ta harruar...
ndaj o zemra ime ashtu sic gjithmon te perqafoj,
dy fjal ne veshin tend dua te ti leshoj,
qe jeta ime ska me ndryshime dhe shum kuptime,
ajo ka vetem nje kuptim dhe ti je lulja qe i jep bukurin...
cfare do qe te sjell kjo jete,
ajo pik e shiut qe do bjeri nga rete,
edhe pse pa timon rrugen do e gjej vet,
dhe ne prehrin tend koken do e mbeshtet...
ta dish qe kjo munges me ka ber te kuptoj,
qe je i vetem qe dashuroj,
qe je njeriu i vetem qe adhuroj,
dhe qe kurr ne kete jete nuk te leshoj...
kush te doj te besoj...
kush te doj te degjoj...
por une per nje qellim jetoj...
kete njeri te mos e leshoj...
ketij njeriu cdo gje ti dhuroj...
te jem vetem per te dhe kurr te mos e ndroj...
te jem vetem per te dhe perjet ta DASHUROJ ...
NJE FJAL ESHTE SHUM PAK
DY FJAL I BIE TE JEN ASPAK
TRE FJAL NUK BESOJ SE MJAFTOJNE
NDAJ NE PAFUNDESI SHPIRTI E ZEMRA IME DUAN TE TE FALENDEROJNE...
PER ATE QE TI DITE TE ME DHUROSH,
PER ATE QE TI DITE TE ME AFROSH,
PER ATE QE TI DITE TE ME DASHUROSH,
PER SYRIN QE MA LOTON,
PER ZEMREN QE MA COPTON,
PER BUZEN QE MA PERVELON,
PER VESHIN QE ME ENDJE TE DEGJON,
PER GJITHCKA TIMEN QE KAQ SHUM TE DESHIRON...