Ai ishte një regjistrues i marrë,
S’kishte zemër në gjoks, kishte disqe!
Jetonte brenda në një kitarë,
Atje e desh dhe varrin kur të vdiste!
Ia dha vetë ate forme sobalkes se tij,
Se atje do flinte me Bet’hovenin e madh!
Se atje do ish dhe zoti Paganin,
Edhe zoti Shubert, edhe zoti Moxart!
Kush tha se keta ishin te vdekur!?
Ai fliste me ta, qeshte, peshperiste!
Brenda kitares se tij vetem e shoqja,
E urdheruar ishte te mos fliste!
Ai behej xhind kur ajo lante pjatat,
Kur kercitja e tyre i futej neper disqe!
Ai i ulerinte kur ia degjonte takat,
Pale kur padashur, ndonjehere, teshtinte!
Por erdhi nje dite dhe ajo iku ne qiell,
Kitara krisi, muret e saj u cane.
Telat e saj rane mbi Bet’hovenin,
Mbi Moxart e Shubert, mbi te gjithe rane.
Tani ai ve veshin, jo per te degjuar tinguj,
Po per t’u cmallur me zhurmen e pjatave!
Bet’hoveni?E c’eshte Bet’hoveni,
Para simfonise se embel te takave!?