Marigona, krijesë një është,
qenien dy, Shqiponja nuk do !
Nga shtëpia e qëndresës,
nëntori i kuq agoi,
në qiellin Ilir, tejet madhështor
lënë pas amullin, zymtësinë nëpërkëmbur,
idhtarët e pakusht të pavarësësisë,
mbëshjellur me të bekuarën kohë meritor.

Vërtet,
dëshmon i flakti rrëfim...
thotë,
kujtoni tokën e të parëve
fiset Ilire kur mbretëronin,
prej Sazanit
deri ke Dalmatet ...
doemos dua të shijoj,
ç'do të thotë të jetoj në një atdhe,
rrethuar me kjartësi dhe sinqeritet,
në këtë vend timin të shpirtit,
oazë ku jeton begatia morale.

Të prirë, dashurinë të ndaj,
mburem, jam Atdhetar me Nder,
mishëruar është gjaku Arjan,
pasuri e gjeneve, trashëgimi.
Ne,
ecim shtigjeve, bjeshkët na përqafojnë,
ndërtuar duhet amanetin e lënë,
folenë të ngrisim, ngrohtësinë të ndiejmë,
përshëndetur, të jem nga vlerat,
unë,
ndëgjova shetitur ke rreth Vlorës,
atdhetarisë miqtë ke takuar,
pritur të kanë, ofruar konakun e shtëpisë,
qëndrove bujar tek Kulla e Krenarisë.
Sot,
bashkuar është, gardhi i ndasisë,
rrënuar-kufiri solli ëndrrat e begatisë,
kokëlartë të ecim,
përqafuar nga gëzimi,
bekuar kjoftë emri i Shqiptarisë.
Atdhetarëve shekullor Lavdi Kjoftë...