Vetmuar, në moshë jam
ka kohë pa punë,
ditët rëndojnë timin qenie
njëjtë është, ndodh asgjë !

Fal miqëve, unë ekzistoj
bukë, ujë, krip, ajër kam,
ti, i punësuar larg je shumë
nga bota ime, ku unë frymoj.

Ditët, netët, gjasojnë
zgjim, ecje pa kuptim,
nevojë kam, për duhan dhe kafe,
pres, kush do më ofroj !

Pasditja, më gjen në dhomë
orët, vështirë kalojnë,
mbrëmja më pret në qytet
ku të shkoj, me kend të ulem ?

Dimër, më vështirë është
ftohtë, drut mungojnë,
nën shtrojë, tv e kyqur
kohën kaloj, vështirë tejet.

Të kërkoj, nga kush shpresë ?
Edhe më mirë, të dua vdekjen e shpejtë,
unë, i frikësuar nga ditë e nesër
kuptoni, sëmundjes në fund tmerrem.

Tridhjetë e tetë vjet
punuar kam,
atë ditë erdhën, më flakën
në djersën time ata u vendosën
besomëni, është kjo jetë i imi.

Të vazhdojë, arsye nuk kam
ç'do ndodh ? Ju nuk doni të dini,
pres shpresë, nga kush ?
Gjallëroj, si parazit
i mahallës.

Ju, vizitoni të bukurën bregdet
busët shkojnë, rreshtur,
në kufi, veturat presin, nuk presin
ju vazhdoni ne Rrugën e Kombit,

Ktheheni, ju pret paga
buzëqeshur, ngjyrë plazh,
ndëgjohen . Shëngjin, Durrës, Sarandë,
janë këto vende ku ju shkoni...

Tek unë, në dhomë tre me katër
në tavolinë qiriri mungon,
të thërras Naimin, apo Migjenin,
në kohën e pleqërisë
paravdekjes,
në të unë sot jetoj !!!

tha tyran... ''Të lutem, pa emër ''.