...pakëz më poshtë tek shkëmbinjtë
Melodia e lumit që rrjedhë vazhdon
Buzëqeshur mbledhur janë fëmijët
Jetësohet rinia ditën e artë fërqafon.

Frekohet trupi nën drithërimat e dashurisë
Nën hijen e plotë të prekurit zgjojnë
Lindur janë në ekstazën e pranverës
Lundëron jeta këtë nuk e kuptojnë.

Karrika e mëndafshtë dritëzon shumë siguri
Pa respekt ndjellë frikë kërcënim
Humbur janë ndjenjat dhunon vazhdimisht paepuri
Rolë kjo e ndyrë qëndis pushtetarin.

Vetmuar në këndin e dhomës
Dhimbja mbretëron sytë ndihmë kërkojnë
Harruar kanë fëmijët miqtë atatë punës
Mbushur me bajgë palëvizshëm kundërmon.

Lagësht ftohtë mbuluar i tërë trupi
Dy metra nën -rëndë është llogaria po jepet
Në errësirën e plotë kutërbon mishi
Trupi ndihet të tmerruar pafundësisht.