Motive të fshatrave ngritën poetin,
Lartësuan, në letërsinë botërore,
Bohem i kohës, dashnor i krisur,
Jetësuar me ekstazën e kënaqësisë, Duncan.

Pena që u prangos me dashuri në natyrë,
Metafora të përkryera në jetën e artistit,
Nuk qe e mundur të notoj në heshtje,
Nënshtroi artin mendjemprehtësisë së etur.

Dashuria, eklipsi i zjarrtë i jetës,
…herët ndier ka, hapat e fundit të frymëmarrjes,
Vetmuar, në dhomën e hotelit,
Vendos të vërë drynin shkronjave të vjershës.

Shpirtërisht i helmuar nga koha i mposhtur,
Nga venat e prerë, gjaku shpërthen si burim
Përfundon i riu jetën e vrazhdë shumë,
Mbesin shkronjat e shkruara, me gjak lamtumirë.

Alkoolisti, me laviret i shoqëruar,
Drejtohet..gjallë je nënëloke? edhe unë jam,
Poezi, që mposht, dërmon, përqafon,
Atë ditë të bekuar, u largua nga jeta i gjunjëzuar.