Pikoi qielli, rrodhi si lotet e kombeve te shtypura,
U nxi dielli, fytyra iu venit, syte Brenda zgavrave t’futura.
Rete e gershetuara ne at qiell dukeshin si anije te trishtuara,
Qe sdinin ku te shkonin, qe sdinin cfare te thonin.
Dhe yjet, ah vec yjet, ata nuk pipetinin,
Te fshehur ne at dekor, as koken larte se ngrinin…
Pikoi qielli, lotet e tij rane permes loteve te tokes,
Perreth ish nje imazh aq I nxire, imazhi I vertete I Botes!.