Varur qiellit tim gri,
Endem ajrit të rralluar,
Në kujtime mjegullore,
Në ditarë të pashkruar.

Kolovitem hapësirash,
Sytë veshur vello malli.
Nata rri e palëvizur,
Bebëzash hesht shuar zjarri.

Ndjeva gulshe, gjak të valë,
Zemrën, harqe vetëtimash.
Netët u ndriçuan befas,
Yjtë zunë vend lëndinash.

Atje tej një buzëqeshje,
Nisi përqafim të ngrohtë.
Rruga ishte shum’ e gjatë,
Era ishte shum’ e ftohtë.

-Ajri ësht’ puhiz’ e lehtë,
Hiqe trikon, - the, - nga beli,
Lere, ty ta shndrisë trupin,
Lozonjarja rreze dielli.-

Por, sa keq! Sa shpejt vjen nata.
Dhe ti nisesh horizontit,
Ku nuk ka asgjë të gjallë,
Veç vrastaret shkrepëtima,
Që i ruan qen Cerberi,
Jargëvarur, gjuhëjashtë.

Angullin ky shpirt i natës,
Duke ndjell’ ogur të zi.
………………………………..
Hap ditarët e pashkruar…
… Të pashkruar përsëri!