Me folunë
e me kënduomë aq shumë
për kryezotin e Arbnisë
e mos me nxanunë kurrgja
prej bamave të tij
kjo s’ka ndodhunë n’faqe t’dheut
ah zotynë, zotynë
na e fal kët m’kat të randë
që po e hamë si bukën e turpit
e mos na le pa nji copë lavdie
për me thanunë se jem gjallë
se shpirti do na bahetë pluhun e hi
e s’ka me na mbetunë asgja
për me e ngushlluom veten
se nuk jem të moskjenë
n’kohë e n’hapsinë.