S’mjaftojnë as anijet e botës
të bartin mërgimin tënd,
gulçojnë të fundosen nën mbipeshën e dhimbjes,
detet e tu
shkretëtira shresash,
ujënaja të kripura lotësh.

Po ti vetë fatin tënd të verbër e zgjodhe,
mezi ruaje zjarrin e paktë te vatra,
e kyçur në marrëzi të vetmisë
i kanoseshe botës me një gur hobeje,
tundje një çokane ogiçi dhe ngjirreshe
e tani e tëra në një det të trazuar,
të presin bankina të lakuriqta
dhe brigje me fenerë të shuar,
shpresëpashuara ime e cfilituar,