Vajza e qytetit tim, ka pamje të hijshme,
Ndoshta sepse buzë detit është rritur
Sikur “Bukuroshja ”, meqë ishte e fisme
Të rizgjohesh tek ajo, me zor kish pritur!

Vajza e Durrësit ka nur antikiteti,
Si të jetë statujë, që në Taulantia shëtit
Ndonjëherë më ngjan si sirenë deti,
Që heq luspat, por përsëri shndrit

Nuk është sirenë e përrallave Omerike
as princesha e njëmijë e një netëve
Është Durrsake, si “Bukuroshja” në mozaike,
Skalitur natyrshëm me nurin e valës së deteve

Në se dashurohesh me një të tillë,
shijen e jetës në deje do të ndjesh
Por dhe në u kthefsh pas, në Arbër e ILIR,
me “Bukuroshen e Durrësit” në mëndje vdes...

Nuk është virus,
I tillë s’ka as ka si të jetë!
Por më besoni,
Të dashurosh një vajzë Durrsake
Është mrekullia vetë