Një portret mu ngulit në mendje
Nga ato të rrallët, nga ato pa çmim!
Një heshtje e çmendur por e këndshme
Që do ti japësh jetë me padurim...

Një qenie, si një nga të shtatë mrekullitë
Si një mermer skalitur mijëra vjet më parë
Atëherë kur të shumta ishin perënditë,
dhe poetet i këndonin secilës me radhë...

Kërkova në mijëra vargje emrin e saj
Kërkova më kot në të gjitha enciklopeditë
Atëherë kjo kryevepër akoma s’ish bërë
O ndoshta fshehur e mbanin vetë perënditë!

Një krijesë që flet shumë edhe në heshtje
Një Pikaso në Mone' me gojë Modigliani
Një roman aventure i Zhyl Vernit
Apo mbijetese e krenarie si i një Indiani...

Një qenie njerëzore, një femër e bukur
Në pamje e heshtur me dy vijëza në ballë
Nga të paktët njerëz që s’jeton për tu dukur
Që në Luvër do të ishte një koleksion i rrallë!

Po mua përse sytë më mbetën aty,
Përse në qenie të denja për një Perëndi!?
Ç’të bëj, jam një i mjerë poet i marrë,
që edhe hyjnoreve u këndoj poezi...

Si dija as emrin, as nga vinte e ku shkonte,
kur portretit në fillim, kërkova ti jap jetë...
E putha, mu dridh shpirti dhe pyeta perënditë
Çuditërisht emrin e Saj s’e dinin as ato vetë!

Kuptova, - Kisha puthur krijesën e parë në jetë!