Lozja me nje lule Margerite,
e petalet prekja me kujdes,
me do, s'me do,
prekja djersen-vese...

Ere s'degjoj, arome nuk ndjej,
vec drithmat e shpirtit tim,
si nje i semure per vdekje
qe jeton e renkon pa pushim...

Tkurret e mishi qe sikur piqet
ne ate lozje qe ngjan si hell,
piqet dicka qe don e nuk don,
shkon lart, mblidhet, flurturon...

Ngre peshe asgje e gjithshka,
Pikiate e madherishme, pa Perendi...!
peshe te pa peshe, pa rendese...
AINSHTAJNI, aty humb cdo vecori...!

Peshorja e lodhur leshohet,
e pa fuqi e degjohet renkimi,
ngjanim dy te semure ne vdekje, ne ikje,
si deshperim, por eshte vecse plenimi...

Petalja vesen kishte leshuar,
lehtas mbi te rishtasi,
e priste qe dikush tia thante...
perseri e akoma perseri...

Nuk loza me me lule Margariten,
me don apo s'me don...
isha mbi nektar e thithja...
Isha kthyer ne skllav-padron...