Ai
-Sa do të doja të të puthja

Ajo
- Unë po pi ujë?

Ai
-Edhe gotën do gëlltisja veç buzët të të ndjeja
Errësirën do të grisja veç mes përkëdheljesh tuat veten ta gjeja

Ajo
-Ti kërkon të ndjesh aromën time, por ajo pret veç një puthje, që thotë :-ma ruaj puthjen time o puthje qe me jep jete!

Ai
-Kur në vetmi të më kërkosh që pranë të të jem veç në mendjen tënde futmë, kërkomë me ëndrrën tënde!
Puthmë me epshin tënd të bukur, ashtu si di ti!
Atëherë grahmën e shpirtit tim mbi gjoksin tënd të bukur do ndjesh

Ajo
-Kjo është dashuri marramendëse i dashuri im!?

Ai
-Kjo është çka ndjej, kjo është dashuri!
Pranë qenies tënde recitoj të gjithë poetet e botës edhe pse si njoh të gjithë por veç me gojën time duke të ledhatuar pafundësisht të them rri me mua përjetësisht...

Ajo
-ahhhh

Ai
-Në agimin që vello epshesh hedh mbi tënden lëkurë do të ulesha si perëndi...
Në natën që hyn apo ikën do të derdhesha si dritë,
mbi të kuqen tënde të heshtur do hidhja kontrastin e zemrës time pa pasur frikë njeri...
Sikur bota e tërë të më kundërvihej do ta zbrapsja...
Në sytë e ty do kullotja mërzinë që të gjeja paqe pa blegërima...
Në gjelbërim të tyre do mbillja farën time...
Mbi qerpikë do puthja çdo ngazëllim
Mbi qepalla do lija gjurmën time...

Ajo
-Unë e dua puthjen tënde o yll!

Ai
-Po ti je dashuri e premtuar!?
Ti je një dashuri prej meje larguar?
Unë dua veç dashurinë time
Tani gati-gati të harruar...
Atë që më fali e më vodhi...
Atë që bëri natën ditë e Diellin Hënë
Veç atë që më ka bërë të recitoj si
Hy mbi Shtojzovalle...
Veç asaj mund t'ia jap dashurinë!
Përse dreqin ti më ngjan si ajo!?
Përse më del si një nimfë kur gati gati e harroj!?
Përse kur zemra quhet e prehur në paqe më del përpara si një vegim
Përse perëndia nuk do të lërë shpirtin tim në paqe!?
Aq sa shpesh e kam quajtur veç një mallkim!?

Ajo
-Mbase duhet të lash mëkatet!

Ai
-Kur këndoja si një bilbil i vogël i porsa formuar
Me hormone si fëmijë adoleshent
Kur kërkoja buze mbi një dritare
Kur lavde thurja Zotave në këmbim
Atëherë kur dy buzë putha për herë të parë
Me epsh përrallor pafajshmërisht
Atëherë hyri ai, dreqi
Dhe mori pas gjithshka
Në timen, tënden, si një mallkim
Që atëherë paqe s'ka parë ky shpirt i mirë
Turbullira natyre e kohësh gjithmonë veç si këmbim
Asgjë më, asnjëherë më të bukur si ajo dashuri...
Asgjë që përrallës time ti ngjajë...
Veç erë e fllade të përkohshme që si uragane kanë ngritur zemërimin tim!

Heshtje

Ai- perse nuk flet?
Përse qan!?

Ajo
- Fjalët e tua si nektar Zoti mu ngjitën në gjuhë e goja, herë lëng dëshire më zgjon e herë zamkë heshtje ku fle një ëndërr që nuk di as vetë në cilën kohë të jetës e kam ëndërruar apo me duket se do me duhet veç kaq ëmbëlsisht gjithmonë ta ëndërroj!

Ai
- Po iki të rri ku paqe të pa ndreqshme duket se gjej...
Aty ku më duket se nuk hyn më as Djalli e as Zoti!
Aty ku derën blind mbyll pas vetes në abstrakten time, vetmi boshe, koti...
Ti tashme je dashuri e premtuar por:
-Me ty do të rrija me ore duke të puthur...
Do të lozja me gjuhen tënde që zanore mos të lëshonte...
Do të dehesha me erën tënde veç që shpirtin të ndjeja timin...
Do të doja të vazhdoja si një gjeth lehtë mbi ty të prehesha i etur për pjalmin tënd...

Ajo
- Mos më lër, prekmë...
Do ta ndjesh shpirtin, do ndjesh ritmin e zemrës time?

Ai
-Të të puth ku ndjej rrahjen e zemrës?
Të të përkëdhel me duart që më dridhen nga dëshira?

Ajo
- ahhhh
Ai
-Jepma atë dorë që të rri varur...
Ta puth e ta vendos mbi zemër
Të ndjesh sa rreh imja
Lërmë të të puth ku ma ka enda
Të ndjesh si më dridhet qenia me ritmin e zemrës tënde

Ajo
-Atëherë mbi trupin tënd do doja të vdisja...
Të pushtoj tëndin shpirt e të thithja frymën nga frymë s'del
Ahhhah

Ai
-O Perëndi!
Lërmë të jem si ty veç për pak!
Të hyj ku lind njeriu e të përpij këtë krijesë që më ngjall gëzim
Të lutem, mos u fut në vdekje ndërsa po rilindim!

Ajo
-ahhhh ndjeva ritmin e zemrës tënde...

Ai
- S’mund të vdesë askush kur dashuron, nuk duhet, Zoti nuk mund ta lejojë...!

Ajo
- ahhhh vdes, vdes kur e ndjen me të vërtetë dhe nuk mund ta jetojë...!

Ahhhhh

Ai
- Jooooooooooo!

*********************************

PERKTHIMI NE GJUHEN PORTUGEZE Irena Shunda Silva

Quando os deuses se calam!

Ele
-Quanto gostaria te beijar

Ela
- Eu estou beber água?

Ele
-O copo ia engolir, só para sentir os teus lábios
Escuridão ia rasgar só para sentir seu calor

Ela
-Tu precisas sentir meu cheiro, mas espera apenas um beijo, dizendo:
Salva-me, o meu beijo o beijo que me dá vida!

Ele
-Quando na solidão vais procurar-me pede-me para estar no teu pensamento,
invoca-me no seu sonho!
Beija-me com muito desejo, como só tu sabes!
Então agonia da minha alma em seu peito vai sentir.

Ela
-Este é um amor perturbadora o meu amor?

Ele
-Isso é o que eu sinto, isso é amor!
Próxima de ti os poetas de todo o mundo vou recitar e aqueles que não conheço, dizendo:
fica infinitamente comigo para sempre...

Ela
-ahhhh

Ele
-Em madrugada quando o véu elenco luxúria em sua pele, sentar-se queria como um deus...
À noite, que entra e sai, ia verter como a luz sobre seu vermelho silencioso
ia lançar sem medo o contraste do meu coração
Se o mundo inteiro desencorajar-me ia opor-se...
Nos seus olhos tédio pastagem para encontrar paz sem balir...
Em sua verdura queria semear a minha vontade...
Sobre as pestanas ai beijar cada exaltação
Sobre a palpará ai deixar minha marca...

Ela
-Eu amo o seu beijo a minha estrela!

Ele
-E tu és um amor prometido!?
Tu és um amor longe de mim?
Mas eu quero –só o meu amor
Agora, quase esquecido...
Que ofereceu-me e que roubou-me...
Que fez a dia noite e o Sol Lua
Além do que me fez recitar como
divina sobre sílfide…
Só a ela, posso dar o amor!
Por que tu és parecida com ela?
Porque exibires como uma ninfa, quando quase te esqueci?
Porque quando o coração está a descansar em paz, como uma miragem apareces?
Porque a Deus não vai deixar minha alma em paz!?
Então, quantas vezes eu chamei como uma maldição?

Ela
-Provavelmente deves lavar seus pecados!

Ele
-Quando cantava como um pequeno rouxinol recém-formado
Com hormônios de uma criança adolescente
Quando procurava um olhar sobre a borda de uma janela
Quando elogia os Deuses que procurava
Então, quando os dois lábios beijaram-se pela primeira vez
Com fabulosas luxúria inocentes
Quando ele entrou, o diabo
E então tudo começou
Na minha, sua, como uma maldição
Desde então, a paz não viu esta boa alma
Borrão por longe tempo, mas sempre como o intercâmbio
Nada mais, nunca mais bela como aquele amor...
Nada parecida com o meu conto...
Além do cheiro de recém temporários
que como furacões têm levantado a minha ira!

Silêncio

Ele- porque não falas?
Porque estás a chorar?

Ela
- Tuas palavras assim como néctar do Senhor,
colam na minha língua até na boca, um suco de desejo,
que desperta a cola de silêncio onde dorme um sonho
que nem sequer sei em
que ponto da vida eu sonhei ou é provável
que já tão gentilmente eu sempre sonho!

Ele
- Estou indo, ficar onde a paz incorrigível devo encontrar...
Onde parece que não há nem entra, nem Diabo nem Senhor!
Onde porta se fechou,
deixando atrás o meu abstracto,
o meu solidão vazio, nada...
Tu agora és um amor prometido, mas:
-Contigo ia ficar horas a fio beijando...
Com a tua língua ia brincar para não poder saltar a voz...
Com o teu cheiro embebedar,
só para sentir –te como a minha alma...
Eu gostaria de continuar como uma folha leve sobre
ti descansar ansioso para o seu pólen...

Ela
- Não me deixe, toca -me...
Queres sentir o meu espírito, o ritmo do meu coração?

Ele
-Beijar onde sentir o coração esta a bater?
Para mimar com as mãos que tremem de desejo?

Ela
- ahhhh
Ele
-Dá-me essa mão pendurada...
Para beijar e colocando em cima do coração
Sentir batimento
Deixa-me beijar-me onde gosto
Para sentir como treme o meu ser com o seu ritmo cardíaco

Ela
-Então em seu corpo gostaria de morrer...
A pressa em sua própria alma,
de sugar o espírito de onde suspiro não sai
Ahhhah

Ele
-Ó Deus!
Deixe-me ser como tu, só por pouco!
Para ir onde o homem nasce,
devorar esta criatura que evoca alegria
Por favor, não ser condenado à morte,
enquanto estamos a renascer!

Ela
Ahhhh, eu senti o ritmo do seu coração...

Ele
- Eu não posso morrer quando se ama,
não, Deus não pode permitir que...!

Ela
- Ahhhh morrendo, morrendo,
quando ele realmente se sente e não pode viver...!

Ahhhhh

Ele
- Nãoooooooooooooooooooooooo!