Jam pjesa jote më e përbuzur!

Çdo gjë që më jep
është një buzëqeshje e zhytur
në falsitet

Duke u zhvarritur trotuareve
të besdis kur nuk mund t’i ndryj
të gjitha dufet

që m’i grumbullon
herë pas here përroi i jetës së ndrydhur.

Në xhamat e vitrinave tua fytyra ime
më përqesh
më shikon ftohtë sa të gjithë dimrat e fatit

ja si fryn
përshëndetjeve tona të përditshme!

E më jep një numër të rremë ditësh
mbi njëzet është teprica e numrave

Të duhen për të ngritur mbi mua
katet e dhembjes.

Më kupton si gjeth të rënë
nën fshikujt e vjeshtave njerëzore
e pa mua s’jeton, e di-

të duhet pak dhe i shkrifët
shtojë e mbulojë për t’ia hedhur farës
së ditëve të gastarta.

Bërllogku dhe plehërat
herët mëngjeseve i dëllir dita të mos i gjëjë

s’u dashka të shoh gjithë atë që vjell terri
para se të fillojë dramën e vet,

Unë pyes, lejomë,
a vjen në ty dita, a e di ç ‘është mëngjesi?

Më mirë të hesht-
Damë e rëndë blloqesh!