Lisat e jetës po shkundin gjethet
e dallgët e dhembjeve tronditin liqenin
në fund të shpirtit

E sa trishtueshëm
e shoh diellin rrëzë plepave
me kokën e kthyer teposhtë si fëmijët kur lozin
Më buzëqesh dhunshëm
larg, përtej shtatë kodrave
prej kah nuk më zgjon tjetër pos nostallgjinë
për dritë

S’jam për lojëra të largëta e pakuptim o diell
lisat e mendimeve të mia
po i shkundin gjethet e iluzioneve të zverdhura

sa m’u deshe e s’ma zgjate dorën
më le të thahem përdritjeve të hënës
me le të përlcas ulurimave të territ

E u desh në kaltërsinë e fjalëve të vëmë
shëmbëllimin tënd
për të mos na zënë trishtimi

Prandaj s’do të vdesim-
zemra jonë
është diell për stinët kur ti mungon !