Brahim Avdyli
Nostalgjia Për Dritë
Lisat e jetës po shkundin gjethet
e dallgët e dhembjeve tronditin liqenin
në fund të shpirtit
E sa trishtueshëm
e shoh diellin rrëzë plepave
me kokën e kthyer teposhtë si fëmijët kur lozin
Më buzëqesh dhunshëm
larg, përtej shtatë kodrave
prej kah nuk më zgjon tjetër pos nostallgjinë
për dritë
S’jam për lojëra të largëta e pakuptim o diell
lisat e mendimeve të mia
po i shkundin gjethet e iluzioneve të zverdhura
sa m’u deshe e s’ma zgjate dorën
më le të thahem përdritjeve të hënës
me le të përlcas ulurimave të territ
E u desh në kaltërsinë e fjalëve të vëmë
shëmbëllimin tënd
për të mos na zënë trishtimi
Prandaj s’do të vdesim-
zemra jonë
është diell për stinët kur ti mungon !
e dallgët e dhembjeve tronditin liqenin
në fund të shpirtit
E sa trishtueshëm
e shoh diellin rrëzë plepave
me kokën e kthyer teposhtë si fëmijët kur lozin
Më buzëqesh dhunshëm
larg, përtej shtatë kodrave
prej kah nuk më zgjon tjetër pos nostallgjinë
për dritë
S’jam për lojëra të largëta e pakuptim o diell
lisat e mendimeve të mia
po i shkundin gjethet e iluzioneve të zverdhura
sa m’u deshe e s’ma zgjate dorën
më le të thahem përdritjeve të hënës
me le të përlcas ulurimave të territ
E u desh në kaltërsinë e fjalëve të vëmë
shëmbëllimin tënd
për të mos na zënë trishtimi
Prandaj s’do të vdesim-
zemra jonë
është diell për stinët kur ti mungon !
Komente 0