Rruga ish mbulu me gjethet e blinit
nga lagështia e natës ishin rrudhë dhe po rrinin bashkë
ajo ish strukur nën ombrellën e saj
e heshtur po vëzhgonte qiellin
lotët i rridhnin nëpër fytyrën e humbur
ecjen e bënte me hapin e shpresës
në guacë e kish futur dashurinë
që ta ruante nga përplasjet e dallgëve
e gjethet do të thahen e do t’i kthehen blinit
hija do ta shoqërojë në ecjen e saj
rruga do të ketë një gur
mbi të cilin do të mbetet vetëm një epitaf.