Kjo është një këngë e zezë, një mefistofel që nuk mund të dalë në sipërfaqe,
në atë që "djalli njerëzor", në kuptimin e mirë të turbullirës duhet, që mos të shtohet pesha e fajshëm e shpirtit të rëndë,
e zezonja sa vjen e bëhet më mbytëse, më vaj, më lot, më xhaketë e mbuluar me shpirt të korruptuar në para,
në taste të zeza të errëta, sa një merimangë që ecën në odë errësonjëse, si sorrë e keqe.

Një kuçedër ka zënë burimin e jetës, dashurinë e paarritshme, xhindet në shpirtra që nuk lënë flatrat të fluturojnë,
nafta që bie në tokë, e bën udhën me qymyr dhe rrugën të shkatërruar, në copash të errëta prapë,
e dëgjoj këngën e tmerrit, e shpirtit ligësi, që banon në lakuriqë të natës, si dhe i zi,
fantazmat që kërcejnë në dhomën, me pianon që ka vetëm një ngjyrë, atë të zezë.