Në kafenenë ku shkuam për herë të parë
Një qift zuri vendin tonë
I shtangur mbeta dhe asnjë fjalë
U ulën në tavolinën ku kujtimet na rronë

Në kafenenë e takimit tonë të parë
I vetëm me një gotë verë dhe një cigare
Sikur poet me plot mallë
Sikur poet me plot halle

Por të mjerët nuk i'a dinin
Se vajtoj përvjetorin i vetëm
Në kafenenë ku premtime nisëm
Dhe amanete mbetën

E mjaftë inate dhe plot turp
Poetit i iku vajza që donte
Vajza që e kishte në grushtë
Drean..që për të rronte

Ndaj pas Dreas kurrë s'ë kam dashur
As nuk dua të dashuroj
Qdo kënd në jetë që kam pasur
Drean ma kujtoj...

Ndaj po të pres sonte të flasim
Një hap larg dhe ndjenjat m'plasin
Një hap larg të t'përqafoj a veq prek
E të t'them nuk qënka pa ty jetë

Drea të dua por nuk di të dashuroj
Di të çmoj por nuk di për të çmuar
Qdo natë në ëndrra të vegoj
E për vete kam harruar për të jetuar

E mbase duhet të vdes
Të shuaj mallë për fjalë e kujtime
E ashtu Drea do të flasim leht
Mbasi të hedhin dhe mbi fytyrën time

Por atëherë është vonë
Mbase vonë të derdhësh dhe lot
Falemnderit për kujtimet që mua më rronë
Por paskam dashur kot

Në sy të djallëzuar e të vramë
Kam qajtë për sytë që kurrë nuk kishin qa..
Kam dashur në buzëqeshje përrallore
E do të dua gjersa emri im mbet ndër vorre

Lamtumirë e dashtun melaqe
E heshtur sikur vesë
E më i heshtur kur të puthë në faqe
Shumë më i gjorë që mbaj shpresë