Dëgjova se heshtjen kishe thy
Se andrrat e tua po marrin frymë
Dëgjova se fjalë m'kishe qu
Se andrrat ma të bukura i kishe pa me mu
Dëgjova se e njejta ishe,nuk kishe ndryshu
Prej kur dhe dielli me hënën janë hidhëru
Që atëherë kur rrëfimet tona kishin dëgju
Dëgjova...se pas tjerëve m'kishe thanë tdu
Kishe fillu me mposht frikën me za
Ah ato flokët e tua të lyer në të bardhë
Drea flokët sa mirë tu ishin ba
Si pranvera jonë e parë
Shpresë,por fatin ajo pranverë mos u'a past
Kishe fillu të thoje jo,kur duhet të thanë
Nuk e kishe harru ende dashninë e parë
Do vije dita s'do i kesh ata më në radhë
Drea e dashtun,mua ke për të më kërku
Në andrrat e tu,do m'a thërrasësh emrin mu
Do kërkosh,që dhe njëherë të t'kem shtrëngu
Do kërkosh,në sytë e mi varr me të varru
Me kapakët e syve, sikur dhe të t'kem mbulu
E sytë e mi, mos t'kenë parë tjetër dashni
Se dashninë time, kam varrosur në sytë e mi
E deri kjo tokë të më ketë mbyt
Sonte,ishte vargu i fundit për ty
Kurse nesër darsëm të madhe do kem nis
Vellon e bardhë,kujtimeve u'a kam qëndis
Buzët e kuqe, shpresës i'a kam ly
Parfumin tënd mbi unazë e kam thy
Kurse takat e preferuara t'i kam mbyll në dry
Ah ajo zhurmë e takave...nostalgji
Vargu i fundit qoftë për ty