Ditë lulesh sot,
dielli pi ujë thá prej etit,
unë kpus veç lule për n’vorre.
e mundohem me qenë mirë,
tash edhe për ty.

Vshtirë m’i thánë shpirtit: Mos vajto!
Dhimbja ásht mbijetesë.

Báb’
Lulishtja jéme e errtë,
m’i shkule portat me gjithë rrezë,
e s’po muj me gjetë derën.
Po ty shpirt t’kam.

Ndihem n’faj pse s’të deshta má fort,
njerëzit gabojnë,
s’besojnë se fluturohet.

Falm’ o i bardhi jém!
A thue jam n’nji ándërr lojcake
e due çdo çast me dalë prej saj
e m’u zgjue saora?

Zgjohu báb’,
me m’vra vetminë.

Pasha ty, jam lumë i dekun!
Ti s’e din sa ta due praninë…

T’mblofsha me puthje,
u lafsha çdo të marte
në t’bekuemit lotë
derisa zogjtë t’më bájnë
fole mbi zemër.

Báb’
malli jém!
Të puthi n’dritë t’synit,
e kryet n’gjoks si shenjë faljeje.

Ngjas me ty,
pse bluej dhimbjen
deri n’kokrrizë të mbrame
krejt imët,
veç me vedi.
Sa mirë t’isha e pákujtesë,
s’kisha me pasë aq shumë vorre
mbrenda astareve të shpirtit.

Asht pranverë báb,
n’ktë stinë mësova m’u përqafë,
përcolla vllanë për kurbet.
Asht dielli ynë me rriska drite
fllad parajse ndër ne.
I ke mbet’ n’gjoks me thinjat tua.

Shko báb, shko!
na s’mujm me hikë prej teje!
Thirrmë prej shpati n’shpat:
Oooo ku je Lid’ Zeqirja bre,
a po t’bje për shtat bota?

Mbloj ofshámtë me tesha gzimi!
Jam aty me nurin e fundit
që pata për ju,
veç vendi i vorreve ndryshon.
Mjegulla asht e njëjta…