Erdhën shirat e mermertë të ndarjes,
si flokë skulpturash t’saponxjerra prej dheut.
Shkruajmë me gjuhë
në qiellzat e gojëve hapun prej habie.
Si ásht e mundun?
Na përgjigjen veç gjethet që rr’zohen vjeshtës kadalë.
Pyjet kanë fillu me u tremb prej zogjve,
lulet janë helmu prej bletëve,
pishat u ikën shkëmbinjve,
ndrruen vend me kallamat n’moçal.
Asgjá nuk àsht e qartë,
s’ka qenë kurrë.
Qysh kur befas biri i zotave Adami i tha Evës:
-Ti je grua.
-Unë jam buurrë!!
E vuni përfundi gruan e mollës,
të parën qenie t’revoltueme.
Qe pse bajmë dashni një herë në njëmijë vjet
e vdesim t’përmalluem…