bregu jonë asht trupa fëmijësh të vdekun
me qytete të bombarduem në bark
notojmë në ujna mbushun me kufoma
duke largue me duer andrrat që i kanë ra prej syve
heshtja jonë ka ngulë rranjë e ndërton mure verbnie
nuk shohim
nuk na dhemb
kjo nuk asht lufta e jonë
këta të vdekun nuk janë tonët
pa drojë notojmë në ujnat që dallgojnë
frymët e shueme të njeriut
asgja nuk asht e sigurtë
frika asht më e madhe se qielli përmbi krye
dhe ngushllimi një lule e verdhë që çel në nadet e vona
fundi ekziston
nuk e shohim
na sheh
na përkufizon
a thue ka një kohë me u pendue
?
indiferentë mbesim
teksa të vdekunit mblidhen në breg
varri i tyne asht shtëpia jonë
vdekja e tyne asht vdekja jonë