Me vetminë e palosun n’xhepa t’shpirtit
Eci, n’gjurmët e ditës t’shkueme strukun n’krahërorin e natës,
Me tymin e cigares thuri melodinë e shiut
N’pentagramet e diellit t’verbuem.

Ti shkon e vjen pa pushim
Me frymen veshun n’këpucët e ankthit
Cakërron heshtjen e nderun degëve t’qiellit
Dhe mbas gjetheve fsheh frutin e ambël t’ndjenjës.

Ti shkon e vjen me hapin e heshtjes
E nëpër murmuritje shprese
Bluen n’mullinin e zemrës tande
Notat e kangës së tymit e t’shiut rozë t’shtrimë n’parkun e vjetër.

Kur ka me u lodhun hapi jot i heshtjes
E kambët me i pushue përmbi mue
Përmbi krejt trupin, e shpirtin tem
E me hapa t’zjermta gjumin letargjik me e djegun.

Por ti prap shkon e vjen
E m’len mue me brumin e andrrave nëpër duer
Me i ngjeshun me randesen e mallit tand
Që m’ka bymu zemren, sytë, e deri vetë mallin.

Ah! Ti më mësove gjuhen e hanës
M’le para duerve t’saj, t’pa mbrojtun, si nji tabula rasa
Yjet me penelin e tyne m’thuren krahë e kunorë, m’rriten ëngjëll
Por dashnia për ty m’bani zemër, shpirt, sy dhe Njiri!