Jam tue shkrue kyt poezi
pa durë e penë, por me sy.
Jam tue shkrue me lotët e trazuem
t’kësaj mbramje me hanë të thinjun,
që andrrat i ka ndrye në guackat e nji deti
që na u tha në lëkurë.

Jam tue shkrue kyt poezi
me buzët që n’rrokopujën e puthjeve
gjurmojnë jetën
poshtë hapave tuej, diku në pritje.

Jam tue shkrue kyt poezi
me zhurmën e shpirtit tand
që tremb sytë e natës n’mbyllje
dhe terron qiellin e kohën.

Jam tue shkrue me frymë,
me hapat e natës që m’shkrumen në trup,
më shplodhjen e andrrimeve
që i shkundin shpresat e tyne gotës venës
pa shenja buzësh n’te,
pa shenja jetë n’bulzat e kuqe t’harrimit.

Jam tue shkrue kyt poezi me dridhjet e zemrës
që kanë etje për nji tjetër ikje,
nji tjetër diell me perëndue në çarçafët e pritjes t’çmendun.

Prejse nuk di ma në cilat fjalë me të humbë,
i lutem pa pushue Shenjtëve të poezisë!
Unë du me t’humbë,
du me e zbraz krejt shpirtin dhe trupin prej
fantazmës së frymës tande,
e me u çlirue, me u shpengue kohës
si nji fluturim që kërkon me iu qep
n’shpindë nji qielli që ka me lindë
vetëm për mue, krejt për Mue!