E shihte nëna mimozën të çelte çdo behar
për një ninullë pranvere të përlotej atë kohë.
Por kur dëgjonte një zhurmë aeroplani atje lart,
çdo brengë e mall i kthehej në këngë:
moj mimozë e bukur e verdhë
vallë a do të ma sjellësh Mimozën time në derë?

Që kur nisin e çelin syllkat e mimozës në bahçe
nënoken e shtrenjtë e tradhëton një bulë loti në faqe...
por sa herë nga qielli gumëzhima dihatet
me shpejtësi ia gris kalendarit faqet.

Sa herë që malli e ndez për bijën e saj,
sytë ia qep qiellit lart...

Bijëza ime e shtrenjtë!
Ti nuk erdhe për ballakumet
m’i thave karakaftet.

Ti nuk erdhe të shikoje dot
se si mimoza e veshi trupin plot!

Buzët e mia gati u shkulën prej vendit
kur ngisja mes lulëzave të saj nën dhëmbë,
ninullën e hershme që mallin më treti
dhe emrin tënd.