Është dita e dytë e Shkurtit. Londër me diell.
Retë janë në letargji.
Jeshilojnë vetëm dy pishëzat në kopshtin pas shtëpisë sime,
që ndajnë dy gardhet përmbri dhe matanë.
Ime shoqe shpejton të shqepë çarçafet,
nget duart me kujdes dhe vë në garë gjithë makinerinë,
që ysht nën peshën e saj 90 gradë.
Krevatët janë hallakatur si pas një beteje,
syri ngadalë zbret në barikadë,
vetëm një ditë me diell në Londër lëviz çdo deje,
se retë ditës tjetër i sheh të bëjnë rokadë.
Është Dimër dhe kjo gjë është normale,
Janari ishte dush i gjallë,
por Shkurti për çudi edhe këtyre anëve,
na ndjen njësoj si andej matanë,
herë ngryset e herë çelet mes nesh,
mbetur nga mitet ‘nëntë mendsh’.
Telat në kopësht mbushen e varen nga pesha,
syri i komshijes shkitazi numëron teshat,
nga çdo kënd që atë ta vëresh,
ka një ndasi të madhe mes nesh,
pastaj dhe ajo turret të bëj kopjativin,
nder disa rroba në një telnajë,
që flashtet e flashtet si orakull,
mbi rrobat tona të varura borë akull.
Dhe shpejt ajo ndez cigaren
që tymin e bën palë me rrobat e saj,
me vete zë e nis fjalën,
ndoshta është e lodhur, s’ka faj.
Shëtis sytë në kopshtin e ngarkuar,
me hapat e gruas që lënë shenja pas,
një mijë ëndërra enkas kam shkarkuar,
memorjen viteve të tjera e ngas.
Kujtoj edhe unë vitet e fëmijërisë,
kur nëna na lante të dielave me radhë,
dhe rrobat na i terrte pas shtëpisë,
që komshinjtë mos na shanin si ‘varfanjakë’.
E lexoja atëherë keqardhjen e fqinjve,
dhe ende e mbaj si një gungë mbi shpatull,
që fryhet e bëhet gangrenë
në cilëndo arsye që e vëren.
Jemi në Londër, dhe është syri i sotëm i komshinjve,
një memorje e re e pavdekur,
që del e shfaqet para syve,
për ato vite, ato kohëra të tretur,
si akulloret në ëndërrat e fëmijëve.
S’është koha e sapunit pesëmbëdhjetë lekësh,
as e milvës me racion,
por e di është vërtetë kohë tjetër,
që na mbush me tjetër emocion,
s’e nga larg e ndjejmë më shumë e më mirë,
atë kohë që ende na gjurmon,
si hija e tjetrit në pasqyrë.
Dhe e ndjej vërtet fare qartë,
si shenjat e munguara konvencionale në hartë,
e shkuara qoftë edhe një ditë,
për mua është një kapitull më vete i mbirë,
një kapitull që më kujton fëmijërinë,
që mes kapakëve ka ngrirë.