Ndersa vazhdoj te ec ne rrugen e ferrit krejt i vetem, ngrej koken drejt qiellit te gjej pak shpres.
I mtyturi thone qe dhe pas fijes se kashtes mundohet te kapet te shpetoje.
Por une jo, nuk dua te shpetoj.
Nuk dua te ec me shpresa te rreme.
Nuk dua te behem, servil i natyres aq me pak i njeriut.
E di qe nuk dua dhe nuk dua asgje te jete ngushellimi i nje jete mizore te cilen isha arkitekt i saj dhe ti thjesht zbatove nje projekt.
Nderkoh qe vazhdoj rrugen e dhimbjes, cdo gje mbetet nje pikpyetje e madhe sikur te jete pergjigjia gjithckaje.
Ne qiell shoh re te zeza tek luftojne pa pushim kundrejt njera tjetres.
Ato te cilat mllefin e shprehin me bubullima, hakmerren me shkreptima, dhe pa arsyen me te vogel qellojne njeriun me rrufe, a thua ishte ai shkaku kesaj beteje.
Deri kur do ndodhe keshtu, deri kur...?
Pse duhet njeriu te jete viktime e injorances dhe hipokrizise se tij, pse...?
Me syte e lodhur nga lotet, te skuqur nga dhimbja mundohem te ndryshoj dicka, po cfar...?
A mundet nje njeri krejt i vetem te beje ndryshimin e madh?
Por prape nuk dorezohem, as nga plaget e marra, as pjeset e gjymtuara, madje dhe me shpirt brenda qelise se djallit, prape nuk dorezohem.
Do eci krenar ne cdo hap qe do hedh, ambicioz ndaj se mires ne jete te jeteve, endrrimtar i se bukures me endrra te nje pas njeshme.
Pavarsisht ne situaten ku ndodhem, ne te keqen qe me ka mbeshtjellur dhe spo me le te marr fryme, perseri do eci.
Aty ku e keqja ekziston, ekziston dhe e mira.
Me duhet ta gjej patjeter kete te mire hyjnore, prandaj kurre nuk do ndaloj hapat e mi.
Ta mesoje ferri se tashme ka nje kundershtare qe asnjehere nuk do te dorezohet per asnje arsye, nje rival qe nuk e mposht dot as dhimbja, as e keqja e tij.
Kam idene qe e mira dhe nje here do triumfoje.
Prandaj hedh hapat njeri pas tjetrit pa pushim dhe eci, eci, eci...eci.