Meqe jeta mes dallgësh është ndertuar...
Si titanik përplasur shkëmbijve coptuar...
Por, jooo, kam dhe unë fantazinë time,
Kam thur një botë me imagjinatë gëzime.

Askush nuk e cenon aty te ndjehem rehat,
Ti gjuaj me shkelm të shkuarës time pa fat…
Që mi fut hundet gjithmonë vend e pa vend.,
Si një fëmër xheloze e luajtur krejt nga mend…

Kjo botë qe ne mendje dhe pse ndihem rehatuar,
Përse vuaj, pyes, dhe kurrë nuk e kam kuptuar…
Dua që si protagoniste t’u shpëtoj dallgëve të jetës
historinë të tërë dikur, të rrefej për hir të së vërtetës…