Një luani të mbyllur në kafaz,
i hidhnin mish e ai e hante me gaz.
Një ditë i prunë një qëngj të gjallë,
sy ëmbël, me dy brirë të vegjël në ballë.

Qëngji që s’dinte ç’ishte frika, egërsira,
i buzëqeshte, i blegërinte me fjalë të mira.

I afrohej në buzë, në mustaqe, në dhëmbë,
përkëdhelej e pranë i rrinte në këmbë.

Luani e shihte, mendonte dhe u prek,
nuk e shqeu ndonse i erdhi në shteg.

Zgjodhi të mbetej i uritur atë natë,
se të hante një të pafajshëm, e pa fat.