Shtëpinë e tij një urith,
Kishte te rrënja nën një vith.
I thot nuse pashkës : - i vogël i tretur,
ç’far ha që kështu ke mbetur.

- Ha dhe, – tha urithi menduar:
- Po pse o i uruar,
ha me shumicë të priftë e mbara,
dhe, ka plot në kodra e ara.

Ja pret urithi që luan në koritë :
- Po të mbarohet dhe ai një ditë,
do ngordhim nëpër vrima të uritur,
pa llogari asgjë s’duhet gëlltitur.