Bukë, dua bukë briste një fëmijë
dhe shikonte rreth e qark
buk oj nënë a nuk dëgjon
nga urija zorrët tingullojnë.

Nëna e mjerë zdin c'të bëjë
ndalet e vetëm shikon
sytë e mbushur përplot lotë
jetën e sajë e mallkon,
se djalit sajë
nuk ka bukë që ti jap për me ngranë.

Britmat sndalen asnjë qast
voglushi qanë pa u ndalë
dhe me vrap thurret në dollap.
Mos mor birë, pllumbi im, mos bë kshtu
se nuk kam qka të jap.

Ulet djali ndërras tkalbur
pret e ëmën bukën tia shtrojë
nuk ka bukë thot e ëma..
atëher bjermë djath urin ta kaloj.

As djath nuk ka o biri im
atëher mpërgadit një vezë
nëna e shkretë me zë tulur
prap i thotë nuk ka vezë.
Nuk ka gjë për me ngrënë
më mirë mos kërko.

Jemi fukara, skemi ku me marr
askush nuk na don, askush nuk na ndihmon.
Po të ishte gjallë babai yt
do të punonte e do të fitonte
e nuk do duronin per bukë..

Mjaft! Ndërpreu fëmija.
Mjaft! Se nuk dua tët dëgjoj..
po qfar nane qenke ti
një gojë bukë ske për tma dhan,
qanin dytë nga hidhëria
se nuk kan ku të rrijnë
nuk kan qka të hajnë
e nuk kan qka të pijnë.

Fëmija nga mërzija
fillon t'flet për nënën e tij
një kafshat sma sigurove,
ah moj nanë, q'nanë je ti?

Qofshim mallkue që të dy
se nuk kemi ku gjum me ba
ndrrasa tkalbur e të lagur
mbi to duhet na me ra.
Gjith natën mbi to duhet me kalu
e kur po sëmuremi spo kemi si me u shëru.

Askush sna ndihmon askush për ne skujton
po q'jet patëm kështu..
q'fat të qëlloj ty
e më qëlloj mu?..