Askush nuk e pa trishtimin tand t'nurtë
që t'u derdh aq herë nën vreshtat e qërpikëve tu.
Nuk u erdh keq as netëve, as ditëve!
Si me ndie keqardhje hyjnitë e dukjes?

Veç nji gaz përqeshës t' ra n' buzë
Si me tregue se qeniet e shprazta nuk njohin dashni,
si me tregue se kjo lloj kange
asht luejtë qysh kur n' fatin tand t'çmendun
prej gishtash t' huej, jo njerëzor.

Prapë, prapë me fillue!
A kanë fund fillimet e tua?
Prapë, prapë luhet nji muzikë e trishtë
gishta persefonash t'thurin fustanin e udhës tande!

Dhe askush nuk e pa nurin tand të trishtë
që gjatë gjarpnoi lkurës tande
e t' pruni veç dhimbje
që u përplasën pas shpirtit tand
si gjethe vjeshte t' rame mbi stola.
Nuk mujta, ndoshta ndaj nuk fola,
për me t' dhanë me kuptue se ti je prej drite.
Nuk mujta atëherë,
po sot e dite...