Dhe vdes dashnia mbrenda syve t'lbyrtë,
prej dritës që e lëshoi shakull
mbi një tokë akull.

Ti, as unë nuk mujmë me e rujtë,
ajo ikë prej meje e tek ti, prej teje e tek unë,
me vdekjen në ballë,
me shpirt të untë,
na mbyt për me na lanë gjallë.

Dhe vdes dashnia,
ajo e andrrave me krahë t'bardhë,
se ka fat fluturas e gjak stinësh kalimtare.
I mbeten vetëm copat e kurmit hollak,
t'shartueme me dhimbje,
në nji tokë ku dashnia nuk asht shkrue me mbi.

Aty asht hija.
Aty janë hijet e krejt jetëve
t'jetueme n'mjegullat e dëshirës.
Se nuk mundet me pasë sy të tjerë,
se nuk mundet me dashtë andrrim tjetër,
se nuk mundet me pasë ma andrrim tjetër,
pos nji jete n'kërkim të vetes.