I ftoftë e pa trajtë
ai që duem ne,
aq ikshëm ndërron udhët,
veç për me ardhë nji ditë.
Prekja s’ka erë,
mbetet nji ankth i mbyllun n’vete;
çmendë për veten,
dashtë vetveten,
mbytë për veten;
pa hak, as cak,
pa dritë, as britë,
pa ujë, as kujë.
Prekja nuk asht ma e kërrkuj’

I largët asht nji shi që na njom eshtnat.
I largët asht nji diell që na djeg shpirtanat.
E largët asht nji tokë që e kemi n’mish.
Sa fryma me frymën
n’thithje.
Sa zani me zanin
n’thirrje.
Sa ngjyra me ngjyrën
n’shkrimje.
Sa unë n’ty
me gjithë zjermin e marrëzisë.
Sa ti n’mue
më gjithë ankthin e dashnisë.
Sa t’dy bashkë
me gjithë peshën e kohënave pa njeni – tjetrin.
Sa zgjatja e tejme e horizonteve,
që përmbysen n’sytë tanë
për me mbetë t’huej.