Lot
Gjithmone vraponte te ikte
Kryelarte, hakerrehej bertiste
Nena mes lotesh i fliste
Ai “harbuti”, shoket Po ndiqte.

Nena zgjuar mendonte e rrinte
Dritat e shtepise nuk donte ti fikte
Ne sabah, kryelarti kujtohej te vinte
Me nenen e shkrete qe zgjuar e priste.

Luftonte me lotet dite pas dite
Merakosur dridhej e shprese nuk shihte
Netet e gjata vazhdonte te ndiqte
Lotonte aq shume sa donte te vdiste.

Ne nje dite janari te ftohte
Djali vendosi me heret te dukej,
U afrua prane oxhakut te ngrohte
Me shpuzen qe dalengadale po shuhej.

Me mashat ne dore vrapoi drejt nenes
E shtrire, si princeshe e bukur ishte,
Me lot ne sy ju drejtua henes
Bertiste, uleriste po nena s’fliste.

Ndoshta ishte nata me e gjate,
Ku drita qendroi ndezur e oxhaku ere leshonte
Perpiqej mes lotesh djali i ngrate
Nena ti bertiste, ishte gjithcka ai donte.