Mbytur mes ndjenjash djallezore
I rrekur, mes detit qe qan
Strukur poshte formes qiellore
I lodhur, me diellin qe than’.

Pushtimi I ideve nga frika,
Me boten qe vrapon permbi,
Mes vapes perveluese u fika
Sic tretet keneta, buze detit karshi’.

I tretur mes detin vrapoj
Po kemba rreshket disi,
Lodhur keputur notoj
Te kap varken e nisur tani.

Ludrimi I tretjes fitoi
Me boten qe sjell pabesine
A do mundet njeriu te sfidoji?
Valle, dallget qe tresin lirine.

Tretur prej njerezish nxitoj
I keputur prej shtizes se mprehte,
Prej dallgeve njerezore lotoj
E “vrasin” njeriun e shkrete.

Stuhia sjell diellin
Po udhetimi nuk zgjat shume
Pllakusur me heshtjen kap qiellin,
I tretur prej njerezish ne lume.

Lufterat fitohen me lufte
Po forca tretet pas pak,
Djallezia njezore ne feste
E treten njeriun me gjak.

Anija tashme eshte larguar,
Keto luhatje rrezojne gjithkend
Qielli, deti, dielli jane sfumuar
Dallget njerezore s’kursekan askend.

*Ne fokus eshte pabesia dhe dashakeqesia e disa njerezve qe ndonjehere e bejne ferr apo tresin jeten e disa frymoreve te tjere, qe ne ADN-ne e tyre nuk njohin ligesi dhe nuk perballojne dot luften e ketij globi ku frymojme.