Sa gjatë e priti... S’erdhi djali,
në prag të vdekjes prapë e pret,
më flasin lotët prej kristali
se ajo s’mundet të flasë vetë.

I njomen faqet manushaqe,
më flet me sy e psherëtin,
e buza buzën pjek në paqe,
e brenga shpirtin po ia grin.

Ai nuk erdhi... Dhe te varri
t’i ndezë qiriun prapë e pret,
se nënës zemrën ia djeg malli
e dheu trupin nuk ia tret.

Dhe Zoti lart si dëshmitar
vështron nga jeta plot mërzi.
E ç’plagë tjetër mund të marrë
një nënë që djalit i dha gji?