Ti, ...sërish do të më duash.
Ndoshta jo më si më parë.
Më kot bën sikur s'ta ndjen!
Kudo endesh shpirt i vrarë.

Dhe tani që ndihesh vetëm.
Më kujton, e di...e di.
E në heshtje si pa dashur
Ti përlotesh si fëmijë.

Kudo që Ti hedh veshtrimin.
Shembëllen timen fytyrë.
Pse nga mëndja nuk të shqitem.
Belbëzon dicka të ndyrë.

Kur ditarin mer të shkruash.
Malli ndjenjën t'a t'përflak.
Krahe urrejtjes do të thuash.
"Shpirt...Te dua...dhe jo pak"

T'firon shpirti në cdo frymëmarrje.
Vetmia t'fle mbi sytë pa gjumë.
Unë nga larg në heshtjen time.
Nis të dua, shumë më shumë.

Koha ikën, e më s'kthehet.
Gjithmonë pas dhemb një "perse"
Kështu fati e kish shkruar.
Por një dorë ja dham dhe Ne.


Ti...sërisht do të më duash.
Ndoshta... jo më si atëherë.
Gjithesesi përjetë do vuash.
E do endesh shpirt i mjerë!