Urimi i vonuar...
si gjeth i vetmuar stine
kalbet skutave

Nuk ka fat të shkilet
as nga këpuca ime apo jotja
apo të bartet hapësirave të lira
sipas tekeve të erërave

I mungon mjaftueshëm dhe drita

Vonë e lëshon bora
ajo ngricë kujtimesh

Po e ruaj për njëherë tjetër e dashur

E ti
mirë qofsh kudoqofsh
me një dashuri të shtuar për mua

E sheh që i tëri jam pushtuar nga mos harresa.