S’vjen pranvera në folenë e mallit
Dallëndyshet harrojnë çerdhet e vjetra
Asnjë fjalë nuk e zgjon këtë heshtje mortore
Ndarjen e deshën ata që ikën një natë të
ftohtë
Vjeshtë ishte kur toka digjej nga barishtat
E ndonjë dore pa shpirt i mori të gjitha
ëndrrat
Pranë lotëve sonte dridhem si purtëka në vijë
mulliri
E humbur jam në këtë tingull vetmia lum
stinësh
Në bisht të sorrës ky gjeth i sapomugulluar
Koha luan me fjalën time a vargu është bërë
rebel
S’vjen pranvera kur shpirti qan fluturim
Si të ishte erë e mllefosur në këtë natë të
shenjëzuar
O lot..lot që shrihesh nëpër bebëza syri si i
mugulluar!