Në mes hijes dhe frikës
Preka heshtjen me zinxhirë jete
Nata thur portretin e vdekjes
Mëkateve të pafajësisë
Vrapoj me kohën udhëve të shpatës
Pa frikë u hodha në guacën e vetmisë
Telat e kitarës dridhen më përkund baladë
Qëndroj në varg mes erës e zjarrit
Brigjeve të akullta
Në sytë e hënës mbështillem
Fjalët e puthjes ledhaton penën
Në buzë derdhur në puthjen e lotit..
Pikëllimi i vjeshtës që psherëtin
Përtej mureve të jetës ngarkuar me mall
E vështrimin e lagur me lot
Vajtojnë gjethet e gur i zi përkundet
Dhe prapë vetes s’i fal dot
Hapëroj udhëve të vdekura
Fshehur në xhamat e barit
Në pikëz loti në sytë e akullt të qiellit
Me hapa të rëndë zvarritem
Jeta e leckosur në mjegullën e dendur
Shkundi pluhurin nga qizme betoni
Në qiell gjëmon një vetëtimë e marrë
Në mes vdekjes dhe jetës
Pika shiu pikojnë mbi ballë
Vargu mbetet në gota të zbrazëta
Psherëtimë… po iki qetë
Pena ledhaton vargjet e lagura…