Ende s’ka ikur drita e kësaj buzëmbrëmjeje,
mjegulla i ka mbështjellë vetëm sytë e mi
verbuar nga malli s’e pashë ardhjen tënde
as pulëbardhën s’e pyeta dot për ty.
Qielli më ra skëterrë mbi faqet e lagura,
yjet kanë mbetur atje larg mbi ballin tënd,
hipokrizi e kohës pa ndal hedh hapa
hënën e kësaj nate e zë peng.
Ma lër një pikë loti për buzën e tharë,
lërma diellin, gjysmerrësirë të mos bjerë,
të mbytem dua në të çmendurat valë
po s’më more me vete kur ikën njëherë.
Më kthe në botën tënde ku mësova dashurinë,
në zemrën e gjerë ku s’e njoha harresën asnjëherë,
më mbro me hiret e tua, mos ma lër stuhinë,
po ike sërish, eja e më merr!