Është mbushur me njerëz rruga ime e harruar,
harbueshëm hingëllijnë kuajt e kalorësve mesjetarë,
rëndë godet grushti i Geotes mbi ndërgjegjen e trazuar,
tek i këndojnë Papës të gjithë tok si të ishin këngëtarë.
Trotuareve dergjen shishet boshe pa faj,
libra e shpata kanë erën e rakisë,
pas këmbëve të një nëne fshihen sytë me vaj,
të fëmijëve të trembur nga shpërthimi i orgjisë.
Përroi gjëmon zemërueshëm përposh nga mali,
stëllunga tymi ngrihen mbi ujin e dallgëzuar,
në rrugë stolisur njeriu dhe kali:
herë në ballë njeriu, herë kali i shkumbëzuar.
Të llojllojta këpucët, të ndryshme të shkelurat,
mbi ty rruga ime e harruar,
s'jan zërat njerëzor po të lehurat
kurrizit tëndë rënduar.