Neper kalldrëme me ikën jeta,
I mjerë e i mbrapsht, ndryshe nuk
dukëm.
Nuk di se q 'them pos lutje t 'lehta.
Qe i thërrasë gjithë jetën, ulur, kur
«Lutëm»!

Cepi I rrugës është vendi im.
Ku te tjerë shëtisin» sa për merak».
Për të lehtësua «barkun e katandisur.
E unë pa ngrenë, nuk ju kam hak!

Sa me rrokë dallga për dorë te zgjatur.
Qe sa me zori, m 'shikon me sy.
Eh se sa keq, unë jam ngulfatur.
E askush hallin mua s’ma di.

Do isha I lumtur t 'mbetem me ketë.
Ndoshta me lehtë, do e qaja hallin?
Por kur me pështynë, me shajnë,
përqeshin!
Ah, ato fjalë, ne flakë me kallin!

O dorë e zgjatur te presë tanë jetën.
Qe te ma japësh një pikë mëshirë.
Shpesh ma thotë qenia, ne do te vdesësh.
Mbase atje ndihesh me mire!
Eh sa më thotë mendja ta shqyej atë dorë
Qe është mbështet prapa këtij krahu.
A ne mos jam unë vetë ai ‘’horr"!
Qe I them veti, mbahu ti mbahu!