Ecën me shpirtin e ''molisur ndër
dhembë!
Qiellin mbi kokë, tokën nen këmbe,
Trasta e zhvarur, me ca plaçka qe mora
me nxitim.
Me fëmijë zhvarur ngado, në qafë, e për
dore!
I mora te tera për një rrugë pa kthim.

Gruas i janë shterur lotët,
nga gjoksi qe gati sa nuk i shqyhet,
dënesë,
Rënkon, lëshon gjame, pa mbarim.
Ja kemi mësyrë dyerve te botës,
mbase diku, do gjejmë pakëz shpresë?

Dita ikën me te shpejtë, nata na benë te
mos shohim.
Prapë vajë, e te dënesur, qe s'dinë te
ndalën.
Jemi shumë, sa shumë, vrapojmë,
bredhim, askënd se njohim.
Ecim s'ndalojmë, mbytemi ne djersë!
Sepse s'kemi ku, nuk dimë ku te ndalëm?
Ne vende te mëshirës, na shajnë, na
shtyjnë, na godasin.
Athua q 'janë këto, bisha, ujqër, hiena?
Po si për ne ''njerëzit' 'mendjen nuk e
vrasin!

O nenë, natyra'' mos na falë shi sonte!
A na le sonte te ndezim një zjarre?
Lutem ne heshtje, te mos përgjohem.
E ne dhashë ''Zoti'' veç një ditë te bardhë!

U lindem, e rritëm, ne një botë plot halle!
po kush ka forcë, ti ve k 'to mbi letër?
Vuajte, mjerime, ne shpirt sec na kallën.
Unë i qaji fëmijët, s'mërzitem për vete!