Përtej malesh, fushë e dete,
rri me i strofkë, si dallëndyshe.
Me merre malli sa s'ka tjetër.
Dhe kështu zemra, ndahet dyshe!

Behet dyshe, për at dhëne!
Qe e lashë, pa u be mirë djalë,
Humba shokët, e folenë.
Dhe u hodha përmbi valë!

Përmbi valë t 'detit, dalldisur,
ku rrallëkush, ne shqipe flet,
Ne këtë botën qe është ndryshe!
çdokush shihe punën e vet!

Një herë në vit i gëzohem jetës.
I buzëqeshë me gazë, te prerë!
Kjo për hirrë te së vërtetës,
Se shpejtë ikën, dhe kjo verë!

Me kanë mbete, ne shpirt ca fjalë,
Jo pse i dua, me dëshire.
Ma do qejfi mirë se erdhe!
Por jo, fjalën lamtumirë!