Edhe unë jam. . . .
njësoj si ty,
kam shpirte, e shpresë,
sa lisi i vjetër!
Shtyhem me skamjen,
gati një jetë,
e pos mjerimit,
nuk shoh me tjetër!

Zë kam sa të duash!
por s'bënë bë jehonë.
Se këmbët, me dridhen,
sa nuk me mbajnë dot!
Kam shpresë, e shpirt,
sa as vet, se dijë.
e pse gjithmonë,
zbrazem, në lot?

Ky zëri im, ishte jehonë,
kur ishim bashkë, kur isha gjallë,
me kapërdiu, ky djalle s, me lëshon
As me vet vete, nuk me le me u çmallë!

Sa t, ligë me bëri kjo skamje e "dreqit"!
"Rënkoji e shaji", sa nuk ka ma!
Unë kurrë një të ligë s'jua bana tjetrit.
Po pse nuk do, askush me m 'pa?

O jetë e shkreta, po pse kështu mbanë.
Ne mes te dritës, jetim, pa shpresë!
Pse së paku një çast s'ma fale?
te kënaqem pakë, pastaj te vdesë!