Në rininë e hershme, larguar nga mëmëdheu,
shpirt pasur, portret e atdhedashurisë,
vendosur tejoqeanit në vlerën e demokracisë,
pasuroi trungun Ilir, Ky Burrë-Dheu.

Ditë të vështira kaloi, kohë të zymtë,
pa zhurmë bulevardeve është endur, Kosova mundon,
ndërkohë,
madhështore, në jetë vijnë trashëgimtarët e denjë,
oxhaku i familjes, zbukurohej me njomëzat.

Me dekada i shqetësuar, ç'ndodh në Dardani,
si anija pa vela, është i humbur në vetmi,
brengë kjo humnerë, thellë në trup ndiente,
sakatosur, kohë të gjatë për Lidhjen vuante.

Ditë atë marsi, shpresa lindi me tërë forcën,
zbarkoi njerëzimi, solli lirinë mbi qiellin tonë,
qetësuar, bërë sy e vesh lajmet ngarendnin
fisniku ynë, tha dielli do lind në më të bukurën.

Arriti lart, në majet e krenarisë Shqiptari,
ngriti bujarinë, derdhi djersë, dije në gurbet,
Pinjoll i familjes Vraniqi, me virtyt Nderi,
aty është, por ndjenjat lundërojnë në vendlindje.

Prizreni, kujtoj mikun, flaktin atdhetar,
pëshpërit emrin e tij, netëve të pranverës,
rrapi kohë të gjatë, Kalaja nuk e ka parë,
presin pinjollin, piramidën e pavarësisë...