N’ kapërcyellin e dy stinëve
kam rrëmue shpirtin
me ashka
që ndizeshin flakë
pak me ju frye.

Gurrash të kullueme
kam shue etjen
e tokës së vrazhdë
që s'e bante bukën e motit
pllambë për pllambë i kam ra.

Zanin e sirenave të detit
kam ndigjue,
por s'i kam pa.

Kam udhëtue edhe natën
kur qielli s’kishte
yj as hanë.
Lumi s’po u drejtuaka
pse e këput e del matanë.

Në stinën e tretë
veshun me petkun e nusnisë,
trembi zogjtë e vdekjes
dhe dimnat larg shtëpisë.